Het vergeten vrouwelijke
Er was eens een ziel, tijdloos en wijs, die keer op keer terugkeerde naar de aarde om het heilige vrouwelijke te dragen, te belichamen en te beschermen. Bij elke incarnatie bracht zij de zachte kracht van liefde, intuïtie en creatie met zich mee. Maar telkens opnieuw werd haar licht gedoofd door een wereld die niet klaar was om haar te ontvangen.
De tijd van de priesteressen (Oude beschavingen, tempels van Isis en Avalon)
In haar eerste leven was ze een priesteres in een heilige tempel, waar het vrouwelijke werd geëerd als de bron van leven en wijsheid. Ze leerde de kunst van energieoverdracht, de geheimen van genezing en de taal van de sterren. Vrouwen kwamen naar haar toe om ingewijd te worden in de mysteriën van de godin. Ze zong heilige liederen bij volle maan, haar handen lieten energie stromen, haar stem was een poort naar het goddelijke. Hier was het vrouwelijke nog heilig, nog vrij.
Maar tijden veranderden. Het oude geloof werd uitgeroeid, de tempels werden verwoest en de priesteressen vervolgd. Ze voelde hoe haar kracht werd onderdrukt, hoe haar kennis werd verbrand samen met de heilige geschriften. In haar hart droeg ze de pijn van verraad en verlies, maar haar ziel wist: dit was niet het einde.
De tijd van heksenvervolgingen (Middeleeuwen, onderdrukking van vrouwelijke wijsheid)
Eeuwen later werd ze opnieuw geboren, deze keer als een vrouw met een diepe intuïtie en een aangeboren gave voor genezing. Haar handen konden wonden helen, haar kruiden brachten verlichting. Maar in deze tijd werd haar wijsheid niet geëerd – ze werd gevreesd. Het mannelijke had de macht overgenomen, en alles wat zacht, intuïtief en verbonden was met de natuur werd als gevaarlijk bestempeld.
Ze herinnerde zich haar tempelliederen, maar durfde ze niet te zingen. Ze voelde de energie in haar handen, maar durfde ze niet te gebruiken. Haar kracht was nog steeds in haar, maar de wereld had haar geleerd dat ze gevaarlijk was. Toen de mannen van het dorp haar beschuldigden van hekserij, wist ze dat ze opnieuw zou moeten sterven. Haar ziel schreeuwde: Waarom mag ik niet gewoon zijn wie ik ben?
De tijd van de vergeten stem (Moderne tijd, de vrouw als onderdrukte schaduw)
Eeuwen gingen voorbij en ze werd opnieuw geboren. In deze tijd hoefde ze niet te vrezen voor brandstapels, maar de onderdrukking was subtieler geworden. Vrouwen mochten werken, mochten spreken, maar alleen binnen de regels van de mannelijke wereld. Haar zachte stem werd overstemd door de harde stemmen van prestatie en logica. Wanneer ze haar intuïtie volgde, werd ze uitgelachen. Wanneer ze haar kwetsbaarheid toonde, werd ze als zwak gezien.
Ze voelde zich afgesneden van iets wat ooit zo natuurlijk was. Waarom voelde ze zich niet meer verbonden met het heilige? Waarom leek de wereld te draaien om harder werken, meer presteren, en het negeren van de innerlijke stem?
De tijd van ontwaken (Nu, de terugkeer van het Heilige Vrouwelijke)
Op een dag hoorde ze een stem, zacht maar krachtig: "Herinner je wie je bent."
Haar ziel wist: het is tijd. Tijd om de oude wonden te helen, tijd om de verloren wijsheid weer op te halen. Tijd om de zachte, liefdevolle energie weer toe te laten in een wereld die haar zo hard nodig heeft.
En zo begon haar reis terug naar zichzelf. Ze herkende de priesteres in zich, de genezeres, de zieneres. De tijden waren veranderd, maar de energie die ze in zich droeg, was nog steeds dezelfde. Nu, na eeuwen van onderdrukking, mocht ze weer spreken, weer voelen, weer creëren.
De wereld was klaar om het Heilige Vrouwelijke te ontvangen – en zij was klaar om het te belichamen.
Amen 🙏
In liefde, Zoraji ♥